Ιστορία Μυστηρίου

Στην πρώτη εφηβεία μου διάβαζα πολύ αστυνομικό μυθιστόρημα. Ήταν η λογική μετάβαση από το περιοδικό Μάσκα, που έβρισκα στα παλαιοπωλεία γιατί είχε σταματήσει να εκδίδεται.

Η Αγκάθα Κρίστι είχε την τιμητική της βέβαια. Αλλά κι ο Έλερυ Κουήν και διάφοροι άλλοι που δεν έχω συγκρατήσει.

Μετά , άρχισα να σνομπάρω το είδος. Στα εικοσικάτι μου τράβηξε το ενδιαφέρον ο Άρθουρ Κόναν Ντόυλ κι ο Σέρλοκ Χόλμς του, όχι τόσο για τις ιστορίες καθαυτές, αλλά για την περιρέουσα βικτωριανή ατμόσφαιρα. Διάβασα τα άπαντα σε λίγες μέρες και τέλος.

Το ενδιαφέρον για το είδος (το οποίο σημειωτέον, θεωρούσα πλέον κατάπτυστο) μου το αναζωπύρωσε ο Ουμπέρτο Έκο με το Όνομα του Ρόδου κι ύστερα με το Εκκρεμές του Φουκώ μυθιστορήματα όχι καθαυτό αστυνομικά αλλά με παρεμφερή δομή και σασπένς.

Και κάπου εκεί σταμάτησα για πολλά χρόνια. Μέχρι πρόπερσι που διάβασα τον Κώδικα Ντα Βίντσι.

Το εντυπωσιακό χαρακτηριστικό αυτών των βιβλίων είναι ότι η ταχύτητα με την οποία τα διαβάζεις είναι ανάλογη με την ταχύτητα που τα ξεχνάς (δεν ισχύει για τον Έκο αυτό).

Ξέρω ελάχιστους ανθρώπους που δεν τους ιντριγκάρει το να προσπαθήσουν να λύσουν ένα μυστήριο. Γιατί; Αγνοώ. Ίσως είναι η ανθρώπινη φύση.

Τη διαφορά κάνει η επιμονή. Οι περισσότεροι εγκαταλείπουν γρήγορα όταν δουν τα δύσκολα. Όσοι επιμένουν τελικά ή ντετέκτιβ είναι ή συγγραφείς.

😀

Η εισαγωγή είναι για να ανακοινώσω το τελευταίο ‘μυστήριο’ στο οποίο μπήκα άθελα, αλλά που (δυστυχώς ή ευτυχώς) κόλλησα: Σε αντίθεση με τα γνωστά μπλογκοπαιχνίδια, αυτή τη στιγμή εξελίσσεται ένα παιχνίδι μυστηρίου στο διαδίκτυο.

Η δημιουργοί του (άγνωστοι προς το παρόν) φαίνεται πως έχουν στοχεύσει ειδικά την μπλογκόσφαιρα γιατί η όλη ιστορία ξεκίνησε με μια πρόσκληση προς τους bloggers να καλύψουν το μουσικό φεστιβάλ του Gazpacho και…αλλά δεν θα σας τα πω όλα. Τι ιστορία μυστηρίου θα ήταν αυτή; Κάτι πρέπει να κάνετε μόνοι σας. Ακολουθήστε το ίχνος.