Η μέση του δρόμου

Κάποιες φορές στη βραδυνή αναφορά της μνήμης μετράς παρόντες που είναι απόντες στη ζωή. Και δεν μιλάω για κοντινούς ανθρώπους αλλά για όλα τα ονόματα που κάποτε απάρτιζαν τη λίστα των ινδαλμάτων του κόσμου στον οποίο μεγάλωσες: τραγουδιστές και μουσικούς που άκουγες έφηβος (ο Τζέημς Μπράουν είναι ένας πρόσφατος απών, ο Σιντ Μπάρετ μόλις χτεσινός, ο Χατζιδάκης πάνε χρόνια αλλά πρόσφατος κι αυτός μου μοιάζει…), ηθοποιούς και σκηνοθέτες που κάποτε από το αληθινό ή απατηλό άστρο τους θαμπώθηκες (τον Κατράκη που μαθητής Λυκείου είχα αναζητήσει στα σκαλιά του Δημοτικού Θεάτρου του Πειραιά για να του ζητήσω να παραστεί σε μια εκδήλωση που διοργανώναμε για τον Καζαντάκη -ανέβαζε τότε τον Χριστόφορο Κολόμβο του-, τη Λαμπέτη που την ιστορία με τη μικρή θετή κόρη άκουγα από τα ραδιόφωνα της εποχής, τον Διαμαντόπουλο από το υπέροχο «Εκείνος κι Εκείνος», το Δημήτρη Ποταμίτη να υποδύεται τον Ντόριαν Γκρέη), συγγραφείς και ποιητές που γνώρισες εν ζωή ή διάβασες ενώ μεσουρανούσαν (το Σαμαράκη να μας μιλάει στο σχολείο, τον Ελύτη να παίρνει το Νόμπελ, τον Βρεττάκο που διάβαζα στην εφημερίδα). Ή ακόμα και τους πολιτικούς εκείνους που ανεξαρτήτως ουσίας σφράγισαν με το όνομά τους κάποιες εποχές (τον Καραμανλή σχεδόν τυφλό κάτω από τις φρυδάρες του, τον Παπανδρέου του ζιβάγκο και τον Παπανδρέου μετά το Ωνάσειο, το Γεννηματά και τη Μελίνα, τον ευπατρίδη Ράλλη, τον ξεχασμένο Ηλιού).

Άνθρωποι κι ονόματα που κάποτε ήταν ο κόσμος σου και έσπευσαν να λιποτακτήσουν από τη ζωή προς την ανάμνηση…

Είναι σαν να διάλυσε μια παρέα, η παρέα με την οποία μεγάλωσες κι ανδρώθηκες. Και νοιώθεις ότι δεν έχεις πια διάθεση να μπεις σε καινούργιες ‘παρέες’. Όχι πως η δική σου ήταν η καλύτερη. Αξιοθρήνητη ήταν από πολλές απόψεις. Αλλά ακόμα κι αν δεν την διάλεξες, ήταν η δική σου. Παρέα κι εποχή. Και παρότι έχεις θεωρητικά άλλο τόσο χρόνο, δεν σου μένει καμιά άλλη εποχή. Και θες να συνεχίσεις αλλά σε εγκαταλείπουν οι δυνάμεις σου και θα προτιμούσες να προχωρούσες εποχούμενος…