Κλείσαμε χρόνο…

Σαν σήμερα, πέρσι ξεκινούσα το μπλογκ «Χαρτοπόντικας» στο blogspot (χαίρομαι που συνέπεσε με την Παγκόσμια Ημέρα της ποίησης, δεν το έκανα επίτηδες!). Είχε προηγηθεί βέβαια μια ολιγοήμερη προσπάθεια στα Αγγλικά και με θεματολογία … υπαρξιακή η οποία βυθίστηκε στην ανυπαρξία, όπως της έπρεπε.

Αν και το αναμενόμενο είναι να κάνω πάρτι, να καλέσω βραζιλιάνες χορεύτριες, να χυθούν ποτάμια αλκοόλης κι όλα τα συναφή εξευγενισμένα, ελλείψει πόρων, θα αναλωθώ απλώς στο να κάνω μια ανασκόπηση – ενδοσκόπηση, έναν ισολογισμό και μια κατάσταση αποτελεσμάτων χρήσης γι αυτή την ιστορία που λέγεται ιστολογείν.

Έσοδα-Εσοδεία

1. Επιτέλους γράφω συστηματικά! No more lonely nights, που λέει και το τραγούδι. Οι σελίδες των χαρτιών με τα κολυβογράμματά μου ας μείνουν για τους φιλολόγους των επόμενων γενεών (λέμε τώρα) να προσπαθούν να τις διαβάσουν υπό την πίεση της διάβρωσης του οξειδωμένου χαρτιού. Οι σελίδες του blog θα παραμένουν λευκές (όχι ακηλίδωτες, όμως) to the eternity and beyond, ή τουλάχιστον μέχρι τη μέρα που ένας κακός εγώ θα πατήσει το κουμπάκι το επονομαζόμενο, delete.
   Οι καταπιεσμένες καταβολές και διαθέσεις βρήκαν ένα χώρο να χορεύουν. Το πάρτι λοιπόν δεν είναι της επετείου, αλλά είναι on going. Απ’ αυτή την άποψη και μόνο, είμαι party animal, Παρτιπόντικας!
2. Κοίτα να δεις σύμπτωση! Κι άλλοι γράφουν! Ή, μάλλον, όλοι γράφουν. Δεν έχει σημασία αν είναι ψευδεπίγραφοι, ή απ’ τ’ άγραφα ή απ΄ τ’ Άγραφα. Σημασία έχει πως υπάρχει μια ενεργή κοινότητα της γραφής. Και η έμφαση είναι στο ενεργή, γιατί γραφή χωρίς αποδέκτες και αναγνώστες είναι αόρατη, ά-γραφη.
3. Όλοι πάνω κάτω τα ίδια λέμε, αλλά μερικοί το κάνουν με μεγαλύτερη επιτυχία. Σαν το αμίμητο της Φάρμας των Ζώων του Όργουελ, «Όλοι είναι ίσοι, αλλά μερικοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους!». «Και γιατί είναι έσοδο αυτό;» θα με ρωτήσετε; Γιατί όπως και σε κείνη την ταινία με τον Τζακ Νίκολσον, το As good as it gets!, όταν η σερβιτόρα ζητάει από το μισάνθρωπο συγγραφέα να της πει γιατί την θέλει,γιατί ενδιαφέρεται για κείνην ενώ την πρήζει, ακούγεται το περίφημο:» ‘Cause, you make me wanna be a better man!». Φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι, που έχετε γράψει τρεις αράδες που με διαπέρασαν, merci! You make me wanna be a better blog-man.
4. Υπάρχει η πίσω πόρτα της μπλογκόσφαιρας απ’ όπου άμα βγαίνεις καταλήγεις συνήθως σε κάποιο ταβερνείο με έτερους συνβλογεράδες. Τους ανακαλύπτεις και σ’ ανακαλύπτουν, βλέπεις την ίδια συστολή με σένα, που όμως δεν διακρίνεις στο ιστολόγιό τους κι έτσι φτιάχνεται από κοινού ένα συστολόγιο που λέγεται και παρέα. Καλά, υπάρχουν και ασυστολόγια, αλλά ακόμα είμαστε στα έσοδα.

Έξοδα – Ξόδιασμα.

1. Πέσατε θύματα αδέλφια εσείς, ο ύπνος, η ξεκούραση, η όραση η καθαρή και η ίσια πλάτη. Μέχρι να εφευρεθεί το τηλεπαθητικό ιστολογείν (εκεί να δεις RSS Feed!) το σώμα θα φθείρεται στο ανθυγιεινό του μέσου.
2. Η διαπιστωμένη συλλογική ανάγκη για anger management. Πίσω από την οθόνη όλοι μεταμορφώνονται σε τιμητές, ενώ μακρυά απ΄αυτήν είναι το λιγότερο ατιμούληδες. Boys and girls get yourselves a life (to spit upon).
3. Η ιστολογική οικειότητα επιβάλει ανοίκειες κρίσεις. Λέμε καλύτερα πράγματα απ’ αυτά που θέλουμε, προσδοκώντας έτσι ν’ ακούσουμε, σε ανταπόδοση, καλύτερα απ’ αυτά που αξίζουμε. Ορατός ο κίνδυνος η περσόνα να υποσκελίσει τον εαυτό.
4. Το άσκοπο της υπόθεσης! Είχα γράψει κάποτε: «Αν είχε ο λόγος σωτηρία, θα ‘μουν η Δευτέρα Παρουσία»…

Τελικά τι κερδήθηκε, τι μπορεί να επανεπενδυθεί σε ίδιες ή άλλες ενασχολήσεις; Ξέρω ‘γω; Λογιστής είμαι;